Kadın Yönetmenler

Merhabalar, yine yapmak istediğim bir temayı günün anlam ve önemine uygun olarak bugün sizlerle paylaşmak istedim :). Bugün başarılı kadın yönetmenlerden oluşan bir liste paylaşacağım sizlere. Daha önce de ana karakterlerin kadın olduğu yedi filmlik bir liste daha hazırladım ona da buradan ulaşabilirsiniz. Tüm kadın yönetmenlere ithafen ben filmlerini izlediğim ve başarılı bulduğum yedi kadın yönetmeni ve tüm eserlerini paylaşıyorum.

Aşağıda da Filli Boya'nın 8 Mart Dünya Kadınlar Günü için hazırladığı reklamı paylaşıyorum, hala izlemeyeniniz varsa mutlaka izleyin, yine bir kadın yönetmen, Sinem Cezayirli'nin yönettiği bu belgesel; çok anlamlı ve güzel. Eğer dün saat 21.00'da televizyon izlediyseniz mutlaka görmüşsünüzdür, bugün de yine aynı saatte göreceksiniz. Beş farklı yerde çekilen bu filmin çekimleri de bir aydan fazla sürmüş. 60 kişi katılmış. Müzikte blogu takip edenlerin aşina olduğu Can Kazaz ve Nilipek'e ait, sevdiğim bir şarkıyı duyunca da daha çok mutlu oldum. Muhteşem bir iş çıkmış ve kadınlar vardır!

1. Miranda July

Filmleri: Me and You and Everyone We Know (2005), The Future (2011)

2. İlksen Başarır

Filmleri: Başka Dilde Aşk (2009), Atlıkarınca (2010), Bir Varmış Bir Yokmuş (2015)

3. Yeşim Ustaoğlu

Filmleri:  İz (1994), Güneşe Yolculuk (1999), Bulutları Beklerken (2004), Pandora'nın Kutusu (2008), Araf (2012), Tereddüt (2016)

4. Sofia Coppola

Filmleri: The Virgin Suicides (1999), Lost in Translation (2003), Marie Antoinette (2006), Somewhere (2010), The Bling Ring (2013)

5 Belma Baş

Filmleri: Poyraz (kısa film, 2006), Zefir (2010)

6. Maren Ade

Filmleri: Der Wald vor Lauter Baumen (2003), Alle Anderen (2009), Toni Erdman (2016)

7. Nadine Labaki

Filmleri: Caramel (2007), Peki Şimdi Nereye? (2011)

Devamını Oku »

Caramel – Nadine Labaki (2007)

Hikayemiz Lübnan/Beyrut’ta geçiyor. İsmi Karamel, adı gibi hayatın, kadın olmanın acı tatlı yanını gördüğümüz bir film. Bir kuaför salonunda çalışan üç kadının, oyuncu olmak isteyen samimi müşterilerinin ve terzi teyzelerinin hayatına odaklanmış. Başrol oyuncumuz Layale afeti devran, genç ve güzel. Neşeli, cıvıl cıvıl bir kadın ama o evli bir adama umutsuzca âşık. Onunla beraber çalışan arkadaşı Nisrine Müslüman bir gençle nişanlı ve yakında gerçekleşecek düğününün stresi ve baskısı altında. Rima, kuaförde çalışan kadınlardan hoşlanan genç bir kız. Sesi de öyle güzel ki yüreğinize dokunur. Bir de iki çocuk annesi, boşanmış, oyuncu olmak isteyen orta yaşlarındaki Jamale. Oyuncu seçmelerine gidiyor ve sık sık arkadaşlarının olduğu bu kuaföre geliyor, gençlik döneminin geride kaldığını kabul etmek istemiyor. Ve bir de teyzeleri terzi Rose. Yaşlı annesi Lili ile yaşıyor, Lili , yollardan kağıt toplamayı seviyor. Kızını kızdırmak ve müşterileri rahatsız etmek başlıca hobileri arasında :). Rose kendini unutmuş belki de kendinden vazgeçmiş bir kadın. Kendini annesinin bakımına vermiş ve geçinme derdine düşmüş. Aşk, süs, bakım onun için uzak ihtimal, lüks. Kendine layık görmüyor. Filmde mekan, kostümler ve müzik şahane. Filmin ahengi, rengi güzel. Bu küçük ayrıntılara bayılmamak elde değil, konusuna da. Filmde dram var ama dedik ya adı gibi acı tatlı bir film, karakterlerle ağlarken onlarla gülebiliyoruz. Kadın olmak zor çok zor fakat aynı zamanda eşsiz ve eğlenceli de. Filmde erkek karakterler yok denecek kadar az. Layale’in aşık olduğu adamı görmeyiz hatta sesini bile duymayız ama karısının dünyasına az çok hakim oluruz. Gördüğümüz erkeklerden ikisi dışında diğerleri konuşmaz bile doğru dürüst. O ikisi de aşıktır belki sevilen belki de sevildiğini bilmeden. Bu filmde kadınlar ön planda. Onların anlatacakları, dertleri, sıkıntıları baş rolde. Stereotip olmadan farklı karakterlere, inanışlara, görüşlere sahip kadınlar bu filmde. Hepsi biz, hepsi gerçek. Hepsi birbirinden farklı ama bir o kadar da bir.

             

Özgürlüğü de anlatır film. Rima’nın saçını yıkadığı güzel kadının saçınızı keselim sözü üzerine verdiği cevap keşkedir. Keşke kestirebilsem; önyargıları, bana olan bakışları, insanların düşüncelerini ve istediğimi yapabilsem bir kere. Bari bir kere kimsenin ne dediğini umursamadan kestirebilsem der işte o keşke. Ve “evdeki” herkes delirdiğimi düşünür diyor. Herkes kim, başından beri gözümüze çarpan altın halkanın sahibi mi? Bilemeyiz ama sonunda “keşke”’nin ”iyi ki”’ye biliriz dönüştüğünü. Filmin sonunda da yönetmen “Benim Beyrut’uma” der birbirinden farklı bu kadınların saygı ve sevgiyle beraber yaşamalarına referans vererek. Ve son sahne gelir. Anne kız sokaktan kağıt toplarlar renk çaprazlamasıyla ve muhteşem bir final müziğiyle. İstemsizce gözlerinizden yaşlar akar yavaş yavaş. Onlar bizsiz de hayatlarına devam eder, biz ise bu acı tatlı hayatların arasında ağzımızda karamel tadı gözyaşlarıyla süslenmiş yüzümüzdeki tebessümle bakarız ekrana.

 Fotoğraflar benim tarafımdan hazırlanmıştır.

Devamını Oku »