Extraordinary (2023)

Bu yazı 27 Ocak 2023'te en son güncellenmiştir.

Selamlar, mis gibi yeni taptaze bir İngiliz mini diziyle geldim. Bu sene Disney+ Originals da yayında olan herkesin özel bir yeteneğe sahip olduğu bir dünyada henüz süper gücünü keşfedememiş bir kaybedeni izliyoruz. Ben bir oturuşta tüm bölümleri sömürmüş bulunmaktayım. Hem komik hem akıcı hem de o kadar güzel anlatıyor ki derdini sıkılmadan hap gibi yutuverdim. 

18 yaşında herkesin özel yeteneğini keşfettiği ama esas kızımızın 25 yaşında olmasına rağmen herhangi bir süper güce sahip olmaması onu bu dünyadan dışlanmış hissettiriyor. Aslında şimdi de belli bir yaşa gelmiş henüz evlenmemiş, uygun görülen bir işe sahip değil kısaca hala yolunu arıyor ve "bir baltaya sap" olamamışsan gördüğün muamelenin aynısını bu karakter süper gücü olan bireylerin arasında görüyor ki bu tarz hikaye anlatmanın tatlı bir yolu olmuş. Hem de mizah yönünden de desteklemiş. Esas kızımızın eski aşkının reddedildiğinde bir anda uçamayıp ilk kez oluyor demesi gibi.

Herkesin anormal olduğu durumda normal olunca anormal olan sen oluyorsun. Süper güçlerle çevrili de olsan bir süre sonra sıradan herkes gibisin. Bu tarz bir metafor birçok yorumlamaya da açık bırakıyor diziyi ki düşünmesi de üstüne baya eğlenceli. Sen Aydınlatırsın Geceyi filmindeki gibi bir fikir aslında. Oradaki gibi herkesin sahip olduğu süper gücün olması seni ayrıcalıklı yapmıyor. Seni sen yapan yine sen oluyorsun, kendini olduğun gibi sevip kabul ettiğin zaman bu dünyada mutlu oluyorsun. Zamanı geri alabilsen geri geldiğinde yine aynı sen olduğunda değişen bir şey olmuyor. 

Soundtracki de aşırı başarılı olan bu dizide shazamı hazır tutun derim. Muhteşem bir playlist sizi bekliyor; Metric'ten Mitski'ye The Moody Blues'a birçok sevdiğimiz ve yeni keşifler yapabileceğimiz şarkılar mevcut. İkinci sezon gelse de izlesek!

Bu dizileri sevdiyseniz bunu da seversiniz, bu diziyi sevdiyseniz ve aşağıdakileri hala izlemediyseniz onları da seversiniz. 

Misfits

In The Long Run

Fleabag

Crashing

The End of the Fucking World

Devamını Oku »

Licorice Pizza - Paul Thomas Anderson (2021)

Paul Thomas Anderson'ın merakla beklediğim son filmi Licorice Pizza'yı geçenlerde izledim. Tatlı bir film olmuş. Başrollerde benim de çok sevdiğim oyuncu Philip Seymour Hoffman'ın oğlu Cooper Hoffman Gary rolünde (öğreniyorum ki karakter Gary Goetzman'dan esinlenilmiş) ve Haim grubundan tanıdığımız Alana Haim yer alıyor. Filmde Alana kendi ismiyle ve hatta tüm ailesiyle filmde oynuyor (onlar da yine gerçek isimleri ile filmde rollere sahip). 

Filmin konusuna gelirsek de 15 yaşındaki Gary çeşitli gösterilere çıkan bir çocuk oyuncudur. Okulda bir fotoğraf çekim gününde tanıştığı Alana'dan etkilenir. Aralarındaki çatışmanın temeli de Alana'nın Gary'den 14 yaş büyük olmasıdır ki bu da aralarındaki ilişkiyi fazlasıyla etkiler. Gary, annesinin refakat edemediği bir günde şehir dışındaki bir oyun için Alana'dan bu görevi devralmasını ister ve böylelikle uzun bir vadeye yayılan gelgitli hikayeleri başlamış olur. Sevdiği kızı etkilemek için ne kadar uygun bir taktik değil mi, yazın bir kenara :). Gary aynı zamanda bir girişimcidir. Halkla ilişkiler şirketlerinde annesiyle yeni fikirlerini hayata geçirir ve haliyle ticaretle de içli dışlıdır. Bir yandan sinema dünyası bir yandan da ticaret derken dönemin farklı simalarını yan rollerde arka planda izleriz.

Yetmişlerde geçmesi tabi ki beni mutlu etti. Kıyafetleri, dekorları falan inceledim. Yan rollerde ünlü isimlerin ünlü isimleri oynaması da hoşuma gitti (Tüm liste için tıktık). Favorim Sean Penn, etkilendim. Bradley Cooper'ın karakteri gerdi beni. Son filmi Uncut Gems ile bizi mutlu eden Ben Safdie de dönemin siyasetçilerinden Joel Wachs'i canlandırıyor. Tom Waits çok tatlıydı, kendisini ne zaman görsem aklıma Iggy Pop ile Coffee and Cigarettes sahnesi gelir, bayılırım. Haim grubunun üyelerinin ebeveynleri ile ailecek filmde yer alması ayrıca hoştu. Özellikle Away We Go filmiyle kalbimizde taht kuran Maya Rudolf (öğrendim ki Anderson'ın partneriymiş) ve hatta 4 çocukları da filmde oynamış. Daha da kimler kimler, açın bakın artık :).

Bu arada filmin mizahı yer yer üst düzeye çıkıyor. Filmde Haim ailesi Yahudi kültürüyle yaşayan bir aile doğal olarak Alana'nın Yahudi kimliği de filmde birçok yerde öne çıkıyor ve bu genelde komedi unsurunu içinde barındırıyor. Bu tarz birçok yer var ama özellikle bir Şabat yemeği sahnesi var ki kahkaha atmaya hazır olun!

Sevmediğim şey karakterlerin yeterince derinlikli olmayışıydı. Belki de bu yüzden yaptıkları bazı seçim ve tepkilere anlam veremedim, eksik kaldı. Gary'nin baba figürünün eksikliği ve buna hiç değinilmeyişi, annesinin kısmen görünmesi ve ilişkilerine dair neredeyse sıfır bilgimizin olması bence önemli eksiklerdi. Gary'ye göre Alana'yı anlamak benim için daha kolay oldu filmde. Onun aile içindeki konumu bir tık da olsa verilmiş ama kardeşleri arasındaki o gizli rekabet yine yeterince gösterilmedi, biraz daha derine inilebilirdi. Yine de izlemesi keyifli bir film. Zaten Nina Simone ile açılan bir film ne kadar kötü olabilir, hatta olmaz. Canım Ninam! Sonuç olarak biraz yetmişler, biraz romantizm ve biraz farklı bir komedi izlemek isterseniz bir şans verin derim! Keyifli seyirler efenim, sinemayla kalın!

Devamını Oku »

Matrix Resurrections (2021) I Gerek Var mıydı?

Gerek yoktu ama izletti. Ben yeni bitirdim Matrix serisini. Daha önce birkaç kere denedim ama zamanı değilmiş. En son yakın zamanda hepsini izledim, bayıldım. Nedenini açıklayacağım. Öyle eski fanı falan değilim onu demeye getiriyorum, o yüzden benim için kutsal bir seri değil ama yine de çok sevdim. Fikri sevdim. Sonunu çok sevdim. Tabi üçüncü filmin sonundan bahsediyorum. Kısa kısa filmler hakkında notlarımı da alta düşeyim. Gelecekte bakarız yine. 

İlk film çok güzel. Verdiği Alice referansı, kırmızı mavi haplar, yasa dışı işler ve the one olayı. Bir de Trinity. En sevdiğim karakter. Hem güçlü hem destekçi çok güzel bir profili var. Çok seviyorum ve en çok empati yaptığım yakın hissettiğim karakter de o oldu. En iyi onu anladığımı düşünüyorum. Sonuç olarak gerçekten de standart bir vatandaşken bir anda farklı bir dünyanın varlığını keşfedip baş kahraman olma olayı klasik bir Amerikan yapımı fikri olmasına ve her zaman işlemesine rağmen altta yatan mağara alegorisi ile ne kadar aşamalı derin bir yapım olduğunu gösteren güzel bir ilk film.

İkinci filmde o ilk filmdeki felsefe geriye alınmış ve genel anlamda dövüş ve romantik sahnelerin olduğu kısmen sıkıcı bir devam filmine dönüşmüş. Tabi Mimar sahnesi hariç, o sahne ile yeniden ilk filmdeki özümüze dönüyoruz. Film genel olarak zaten aşk filmi, hatta harika bir aşk filmi ama o kadar sıkıcı ve saçma sahneleri var ki (Neo'nun Trinity'i kurtarması gibi) serinin en kötü filmi dersem bana kimse karşı çıkmaz diye düşünüyorum.

Ve gelelim üçüncü filme! Bir kere şu sonu biraz övebilir miyiz? İnsan bencilliğini ve hegemonyasını bir kenara bırakıp makinelerle insanların birbirine muhtaç olduğunu kabul edip barış isteyen bir son kaç bu tarz büyük filmlerde var, elle sayılacak kadardır. Zaten bu bir aşk filmidir ve ana mesajı da makinelerin bu basit ama insani duyguyu anlayamayıp bunun karşısında duramaması diyebiliriz. Bunu da çok güzel yansıtan bir kapanış oldu derdik 2003 -2021 yılları arasında :)

Gelelim asıl konumuza bu kadar güzel bir son yapıp ki Neo'nun ölmemesinden anladık zaten belli ki açık bırakıldı o kapılar o da yetmezmiş gibi Trinity'i de getirdiler ki canım aşkım Trinityim benim başım gözüm üstünedir. Çok seviyorum yeri gelmişken bir kez daha söyleyeyim, her sahnesinde gözüm doldu. Filmin ilk 45 dakikası seyirciyi neden bu filmi yaptıklarını ikna etme çabası sonraki 40 dk Neo'nun 60 yıl sonra hala aynı görüntüyle (K. R genlerine sağlık, bir yaşanmışlık var ama hala güzel) Neo'nun karakteri çok şaşkaloz, pek bir numarası yok gibi de, kendi kendine inanmıyor falan özgüvensiz pek bir şey değişmemiş o konuda ama kendi çapında başarılı bir insan ama Trinity öyle mi, neyse devam edelim :). Bir de fikir yine güzel, Neo'yu hapsetmenin yolunun günümüze uyarlanmış oyun halinden geçmesi ve içinden çıkamadığı durum için terapiye gitmesi gibi. Baya güncel seçimler olmuş. E tabi yeni dünyayı tanıması sonrası bildiğimiz akşam ışıkları altında bol aksiyon, dövüş sahneleri ve kapanış ile filmi özetleyebiliriz :). Yani, devam etse izler miyim izlerim ama ben Karayip Korsanları'nı da izliyorum 5.sini kötü olsa bile, lakin bu sefer de Neo'nun the oneı araması ve gerçek kahramanı yani Trinity'i bulması, ki ilk filmde de keşke bu olsaydı, derken ve sürekli geçmişe dönük hatırlatmalar olması filmi sıkıcı değil( belki biraz :)) ama fazla nostaljik bir havaya büründürdü, hele ki görüntü kalitesi ve teknoloji farkını düşünürsek. Gerek yoktu ama ben kırmızı hapların alındığı zihinlerin özgür kaldığı Trinitylerin inançları uğruna savaşıp the one arayışını yine de izledim ya sıkılmadan. Fazla retrospektif ama güzeldi, seviyorsanız izleyim be karşim, bir şey kaybetmezsiniz. Herkese the onenını Neo ve Trinity'den daha kolay bulduğu bir yaşam diliyor ve sizleri öpüyorum. Görüşmek üzere!

Devamını Oku »

La Meglio Gioventu - Marco Tullio Giordana (2003)

Her zaman sıcağı sıcağına yazmak en iyisi! Sonra aylarca tekrar gözden geçirilmesi paha biçilemez! Neyse ki bu o kadar sürmedi :). Merhabalar, nasılsınız görüşmeyeli? Ben de çok değişiklik var ama onları anlatacak hiç halim yok; onun yerine son izlediğim filmi size anlatayım. Siz film severler özellikle kitap kurtları bir de İtalya hayranları bu filme bayılacaksınız. İçinizi ısıtacak ve size kocaman sarılacak bir film yazısı ile buradayım.

Baştan söyleyeyim 6 saat ama bir 6 saat daha olsa izlerim herhalde. O kadar akıcı bir film ki saat 4:12 ve benim aklımdan geçen sadece hislerimi tazeyken yazıya dökmek. Bana güvenin! Uzun diye başladığınıza asla pişman olmayacaksınız. Hani kalın kalın kitaplar vardır okuyana kadar gözünüz korkar ama bir başlarsınız nasıl geçtiğini anlamazsınız işte "The Best of Youth/Gençliğin En İyisi" de öyle bir film. İçimi ısıtan elimden bırakamadığım o gözümü korkutan kitap gibi hissettirdi bana. Sakın korkma, hemen al oku diyeceğim o kitap gibi bu filmi de hemen önermem gerekiyordu anlayacağınız. 

Gelelim filme; Matteo ve Nicola ailesiyle yaşayan ve üniversitede okuyan iki kardeştir. Yaz tatili için arkadaşlarıyla gezi planlayan bu iki kardeş Matteo'nun ruhsal problemleri olan Giorgia'yı hayatlarına dahil etmesiyle ikisinin de hayatı apayrı yönlere gidecektir. Matteo başına buyruk şahsına münhasır ailenin diğer üyelerinden farklı bir profil çizen nitekim daha içe daha kapanık bir karakter iken, Nicola daha sosyal ailesi ile sürekli iletişim halinde ve ihtiyaç durumunda yardıma koşmaya hazır bir kişilik. Onların tercihleri ile gittikleri yollarda gelişimini ve dönüşümünü izlemek de çok güzeldi. 

Arka planda İtalya'nın siyasi tarihi yer alırken bu iki kardeş odaklı bir ailenin hikayesini izliyoruz. Bu çok kullanılan ve tutan da bir denklem ama pratikte aileyi hep beraber kalabalık bir şekilde işlemektense farklı tercihler sonucu hayatları değişen bireyler üzerinden anlatması benim ayrıca hoşuma gitti. Özellikle iki ayrı kutuptan anlatması daha da hoşuma gitti. Filmde bir aile nasıl çeşitli olabilirse o kadar çeşitli profiller var. Aile aslında küçük İtalya diyebiliriz, bu küçük dokunuşla da olabildiğince farklı yönlerden ülkenin hali az çok gösterilmeye çalışılmış. Düşünülmesin ki abes kaçmış aksine her karakteri hikayeyi heyecanla takip ediyoruz.

Onlar gençliklerini yaşarken biz de küçük bir İtalya turuna çıkıyoruz Matteo ve Nicola'nın peşinden. 1966-2002 yılları arasında özellikle 70lere kadar olan kısımda bir dönem gençlerinin ruh halini ve  bulunduğu ortamı açıkça gösteriyor. Günümüze ne şartlarda nasıl geldiğini çekinmeden göstermiş. Tarih bilenler daha iyi anlayacaktır ama ben gördüğümle de bir neslin nasıl hangi ortamlarda yetiştiğine dair bağlantıları mantıklı ve etkileyici buldum. Söylemekten çekinmemiş çoğu şeyi, ne varsa koymuşlar. Bu da zor bir iş olsa gerek, baya bir ön çalışma isteyen de bir film olmuş.

Bir neslin nasıl yetiştiğine dair güzel bir fikir veriyor. Öyle güzel işlenmiş bir fikir ki bu döngüsel şekilde devam edeceğinin de habercisi. Yine hayatın bir çember, sonu gelmez bir döngü olduğuna dair yapılmış güzel bir film. Her şeye rağmen hayat devam ediyor, insanlar ölüyor, doğuyor, hayat hep akışta sen de gelip geçen bir parçasısın. Bıraktığın iz kadar var oluyorsun, sevdiklerin uğruna, savaştıklarınla bazen de tercihlerinle. Çok sevdiğim bir söz vardır, "Her şeyin sana olmasına izin ver: güzellik ve terör. Sadece devam et. Hiçbir duygu nihai değildir". İşte öyle bir film. Tam bu acıyla yaşayamam, bu son derken insan oluyor ve yeni şartlara beklemediğin anda uyum sağlıyorsun. Her acı bir süreç ve geçici! Yine de sevmek ve sevilmek güzeldir diyor ya, insanın içi ısınıyor, yaşamanın bir anlamı oluyor gibi, neden geldim bu dünyaya anladım diyorsun. 

Zaten ağlamaktan helak olmuşken bir de sonda Jules et Jim filminin soundtrack müziklerinden "Catherine et Jim" çalınca yaralarımıza gerekli tuzlar basılarak bitiriyoruz filmi. Bayıldım, bayıldım! Çok güzeldi! Anlatırken bir daha izleyesim geldi. Onlar moka pot çıkarıp kahve içtikçe içim daha da bir ısındı, mutlu oldum. Bu filmi izleyin izlettirin. Her zamanki gibi aşkla sevgiyle sinemayla kalın efem!

Devamını Oku »

Rebels of The Neon God - Tsai Ming-Liang (1992)

Filmin adını ilk duyduğumda her "Rebel" kelimesini duyduğumda aklıma gelen şey James Dean'i ikon yapan "Rebel Without A Cause" filmiydi. Nitekim, filmin bir sahnesinde tüm karizması ve yakıcı bakışlarıyla James Dean de oradaydı. Kendisine bir kez daha teşekkür ediyoruz bu dünyadan gelip geçtiği ve gelmiş geçmiş en karizmatik insan olarak zihinlerimizde sonsuz yer edindiği için.

Film iki farklı karakterin hayatlarına odaklanıyor. Hikayeler birbirine paralel şekilde ilerlerken bir yerde bu asi iki gencin yolu ilginç bir şekilde kesişiyor. Ah Tze, geçimini arkadaşı ile beraber gece bozuk para ile çalışan aygıtlarda biriken paraları "toplamakla" sağlayıp gündüzleri arkadaşlarıyla ya da oyun oynayarak zaman geçirir. Onun gündelik yaşamına konuk olurken bu düzenli hayatı aşk ile değişikliğe uğrar. Abisinin arkadaşı olarak tanıştığı Ah Kuei ile aralarında bir arkadaşlık başlar. Sevgisini göstermekte sorun yaşayan asi gencimiz gelgitli halleri ile kızımızı üzer. 

Bir yandan da sınavlara hazırlanan ve ailesi tarafından sürekli ne yapılması gerektiği söylenen ve yolu çizilen Hsiao Kang'ın hikayesi var. Film boyunca ağzından sayılı kelime çıkan Hsiao Kang'ın, kendisi hayırlı bir evlat olsun diye annesinin okuyup üflediği muskalara rağmen dershane parasını habersiz alarak kendine yeni bir yol çizmek için yola çıkar.

Aslında bu iki gencin hikayesine odaklanılan filmde yan karakterlerden Ah Kuei'ye ayrıca hatta en çok sevdim. Onun dalıp dalıp sigara içtiği sahneler içime işledi. Sevdiğini sahiplenmesi, bunun için uğraşması ve beklemesi yine çok dokundu bana. 

Bir diğer öne çıkan yan karakterlerden biri de Hsiao'nun babası.  Aslında en çok ilgi ve sevgi beklediklerimiz yine en çok derdimizin olduğu, bizi de en çok acıtanlar, yaralayanlar oluyor ve belki de sorunlarımızın kaynağını oluşturuyor. Burada da kopuk bir baba oğul ilişkisi ve beklenilen itaatin gerçekleşmediğinde çıkan çatışma aslında bu karakterimizin esas olayı diyebiliriz. Beklenileni vermeyip ben buradayım demenin nerede görülmüş kolay olduğu, burada da asırlardır süren ve asla bitmeyen iki kuşak arasındaki bir çatışmanın ateşini fitilliyor. Ailevi çatışmalar bakımından da "Asi Gençlik" filmi ile benzerlik gösterdiğini söyleyebiliriz. 

Karakterin acımasızlığı beni çok rahatsız etti. Filmin başlarında hamamböceğine işkence sahnesi karakterin mizacı konusunda fikir veriyor ki sonradan yine bu yöntemi başka bir karakter üzerinde deneyecektir. Her ne kadar karakteri aşırı itici bulsam da bu konuda başarılı olduğu gerçeğini değiştirmiyor. 

Filmin müzikleri, ambiyansı ve melankolisine bayıldım. Bayıldım! Kızımızın tarzı beni benden aldı. Bir asi gencin olmazsa olmazı blue jean ve sigara ile gününü motosikletleri üzerinde geçiren ve gang filmlerinin olmazsa olmazı üç arkadaşın maceraları da yine favorilerimden olduğundan oradan da kalbimi çaldı.

Filmi sevince hemen yönetmenin diğer filmlerine baktım ve nitekim şu bilgiyi, hatta spoiler bile diyebiliriz, öğrendim. Yönetmen birçok filminde su metaforunu kullanıyor ve suyu da sevgi olarak tanımlıyor. Sevgiye su gibi ihtiyaç duyduğumuzdan karakterlerin sevgisizlik ile mücadelesi belki de benim özellikle bu film özelinde konuşursak daha çok içine aldı. Bu filmde de Ah Tze'nin evini su basar ve ne zaman ki aşkı bulur, sular çekilir. Sevgiyi bulan ama bununla ne yapacağını bilemeyen Ah Tze, ne zamanki sevgiye yeniden ihtiyaç duyar, sular yeniden yükselir. Film boyunca da baba ve iki ana karakter sürekli yağmurdan ıslanır.

Ben çok sevdim bu filmi, hatta o kadar sevdim ki bana tekrardan Uzak Doğu sinemasını ne kadar sevdiğimi hatırlattı. Yönetmenin diğer filmlerini izlemeye başladım bile. Biraz eski oyun konsolları biraz motorla gezinti, bolca blue jean görmek ve sigara dumanı solumak isterseniz bu filme bir göz atın derim. Susuz da sevgisiz de kalmayın, asi kalın!

Devamını Oku »

Friends The Reunion

Bazı diziler vardır iyi hissetmek için izlersiniz, gülmek için, rahatlamak için bilirsiniz ki sizi ilk anından kendi dünyasına çeker ve o an bulunduğun andan alır ve o büyülü dünyaya seni götürür. Senin ne kadar kötü hissettiğinin bir önemi yoktur. Sen artık bulunduğun yerde değilsindir. O evde, kafede onlarla oturup lazanya yiyorsundur, kahve içiyorsundur, yılbaşı için hediye düşünüyorsun ya da şükran günü için yemek hazırlıyorsundur. Sihirli bir el seni bulunduğun en zor anında bile oradan çekip alır ve o mor duvarların arasında en yakın arkadaşlarının yanındaki koltuğun en yumuşak köşesine oturtur. Dertlerinin bir önemi kalmaz çünkü artık bilirsin ki hayat zor olsa da artık yalnız değilsin. 

Friends de benim o dizilerimden. En özel yere sahip olanlardan. Hala el işi ile uğraşırken arkada Friends olur hatta ve hatta o kadar diziye dalarım ki hiç izlememişim gibi elimdeki iş bir anda odağımdan çıkar ve ben adım gibi bildiğim sahnelerin gelmesini ağzım açık beklerim ve beni her zaman güldürür. Benim konfor alanım, ne izleyeyim diye düşünürken açıp izlediğim dizidir. Bir bölüm derken bütün sezonunu bitirdiğim, canım çekince açıp izlediğim dizidir. 

Friends The Reunion'u duyunca bok gibi olacağını düşünsem bile olsun dedim. Sanıyordum ki doğaçlama olarak 17 yıl sonraki karakterlerini oynayacaklar ama öyle olmadı. Daha çok bir anı gibiydi herkes yaşıyorken. Evet insanız ve bir yerde ömrümüz sonlanacak. Ünlü ünsüz birçok insanın konuk olduğu ve dizi hakkında anılarını anlattığı, efsane yan karakterlerin sürpriz olarak katıldıkları mini bir defilenin olduğu çok tatlı bir reunion olduğunu söylemeliyim. 

İlk dakikasını doldurmadan (baktım, kesin ve net) ağlamaya başladım. Dizi 1994 yılında başlamış ve 2004'te bitmiş. Ben iki yaşındayken başlamış ama öyle zamansız bir dizi ki ne zaman izlerseniz izleyin sizi yakalıyor ve bir anda onları benimsiyorsunuz. Aileniz arkadaşınız gibi. Dünyanın birçok yerinde yayınlanan ve birçok dile çevrilen dizinin farklı ülkelerden izleyicilerini dinlemek ve farklı kültürlerde büyüsek hatta farklı dönemlerde doğsak bile aynı şeylere gülüp aynı hisleri yaşamamız tesadüf olamaz. Katılan herkesin anlattıklarında kendimden bir parça buldum. Hepsini anladım çünkü ben de aynı sebeplerle izliyorum ya da izlediğimde aynı hisleri yaşıyorum ve iyi ki böyle bir şey yapmışlar dedim. 

Mr. Heckles, Richard, Gunther, Mr. ve Mrs. Geller ve Janice geldiğinde o kadar mutlu oldum ki. Hepsi özel bir yere sahip hem dizide hem kalbimizde. James Corden'a bir yerde çok sinir oldum o da Gellerlara söz verirken tatlı adamcağız Elliout Gould elinde mikrofon bir şey söyleyecekken bir anda sözünü kesti. Daha doğrusu konuşmasına izin vermedi. Ben böyle şeylere çok sinir oluyorum, adamcağız gelmiş bir kelam ettir bari. Aynı şekilde Mr. Heckles da keşke kalsaydı biraz daha iki söz söyleseydi ama en azından bu Corden ile alakalı değil :).

Gelelim Jen ve David'in hiç yaşanmamış aşkına. Gerçekten öyle mi bilmiyorum ama ben David Schwimmer'da o ışığı gördüm özellikle eskiye gittikleri sahnelerde. Üzüldüm ya, olmayanların ihtimali beni üzdü. İhtimallerin heyecanına üzülüyorum sanırım :). Bir yerde de Matt ile Jen'nin aslında dateleştiklerini okudum, fotoğrafları falan var. O da doğru mudur ki? Ahh hiçbir zaman bilemeyeceğiz sanırım ama David sanki hala o ışığı taşıyor. Jen'e hayran gibi geldi. Dizide de ikisi ile de yakınlaştığını düşünürsek neden olmasındı? 

Ahh Mathew Perry, bağımlılık ile uğraştığını ve zor zamanlardan geçtiğini biliyoruz geçmişte ve en çok o bu yılların ağırlığını taşıyor gibi geldi. Aralarında hafızası en zayıf  da oydu sanki. Diğerleri maşallah çok net hatırlıyor her şeyi. Özellikle Matt ve Jen. Çok az konuştu Matthew ama dizi zamanı stresten nasıl zorlandığını o kadar iyi anladım ki kolay geçmemiş onun için, hala izlerini taşıyor sanırım. Matt LeBlanc doğuştan komik ve Uncle Matt gibi birisi, tonton komik çok tatlı. Birçok küçük detayı hatırlıyor ve özel bir çaba sarf etmeden güldürüyor. Lisa Kudrow, bayıldım, bence gerçekte de harika bir insan ve harika görünüyordu. "My Eyes" sahnesini o kadar güzel oynadı ki yeniden, elinde senaryonun olmasının hiçbir önemi yok, o gün oradaydım. David Schwimmer müthiş bir oyuncu, aşırı komik. Filmi izlerken bir kez daha anladım Ross benim en çok güldüğüm karakterlerden biri ve David profesyonelliğini her dakika hissettiriyor. Courtney çok az konuştu ama tam bir Monica gibi son ve uzun konuşmalardan birini o yaptı ve yine ağladık. Öyle ki partneri Matthew bile bu Courtney'den mi diye sordu. Jennifer yine Jennifer olarak oradaydı, onu diğerlerine göre daha sık gördüğümüzden herhalde her zamanki gibiydi. Çok olgun bir insan ve ustalıkla birçok sorunun ve durumun altından kendi yoluyla sıyrılıyor ve aynı heyecanı taşıdığını hissettiriyor. 

Hep güzellikler hep yeşillikler sadece bir kez sevmedikleri bir şey oldu mu diye sorduklarında diziden eğlenceli bir karakterden bahsetti David (Marcel, maymun olan, hihihi). Mutlaka her şey mükemmel değildi ama onlar artık belli dönemlerden geçmiş yaşını almış insanlar ve bu kadar güzel etki bırakmış ve hala bırakmaya devam eden bir dizi de kimse kötüyü hatırlamaz veya hatırlamak hatta hatırlatmak istemez. Onlar bence öncelikle bu konuda seyirciyi kırmak istemedi ki hala para kazandıkları bir iş unutmayalım, ahaha! Çocuklarının geleceğini garanti altına alan ekmek kapını tabi ki güzel hatırlarsın :D. 17 yıl sonra yeniden bu ekibi toplamanın kolay olduğunu sanmıyorum. Hala Türkiye'de hiçbir dijital platformun henüz alamadığını ve Friends serisinin Netflix'te bile bazı zamanlar yok olduğunu düşünürsek, ehh fena bir iş sayılmaz değil mi :). Gerçi terapistleri bu paranın belli kısmını alıyor gibi ama bilemeyiz tabi :). 

Yine de aralarında ne yaşanırsa yaşansın iyi veya kötü bence de Matthew'ın dediği gibi bir yerde gruptan herhangi biri biriyle karşılaşsa en çok onlar hiç araya mesafe ve zaman girmemiş gibi konuşmaya başlarlar. Bu his en azından bana geçti. Her gün görüştüklerini yakın arkadaş olduklarını sanmıyorum ama herhangi bir arkadaş olmadıkları da net. 

İzler izlemez ilk hislerimi yazmak bir nevi kendime bir anı bırakmak istedim bugün. Hiçbir şey yapmadan hemen buraya geldim ve döküldü kelimeler ve şimdi de sizlerle. Şahsen ben bir Friends sever olarak takım tutar gibi Friends tişörtüm ve Central Perk'te kullanılan mugım ile tekrar izlemek isterim. Hatta bu yazıyı yazmadan önce tekrardan başlayasım geldi. Bir şeyin özellikle sevdiğim bir şeyin sonunu izlemek beni kırıyor o yüzden bir seriyi bitirirsem hemen ilk bölümünü yeniden izlerim ve Friends ilk bölümünü sıklıkla izlediğim bir seri. Aynı dönemde yaşayıp yaşamamamın bir önemi yok. Kimse için yok. Eğer hayatınızın bir döneminde bu diziyi izlemiş ve sevmişseniz The Reunion çok tatlı bir film. Sizi asla hayal kırıklığına uğratmayacak ve bu ekipten her zaman daha fazlasını izlemek için orada olacaksınız. Eğer benim gibi comfort/feel good diziniz ise filme başlamadan yanınıza bolca peçete alın ihtiyacınız olacak ayrıca hazırlıklı olun seriye yeniden başlamak için bir sebebiniz olacak sanki bir sebebe ihtiyacınız var gibi, mehh!

Devamını Oku »

Kar Kiraz Kuşu - Sibel Karabulut (Çekiliş)

Selamlar herkese, bugün neredeyse bir yıl önce aldığım gibi okuduğum sonra da yazdığım ama bir türlü paylaşamadığım yazımı yayınlıyorum. Geç tanıtacağım için üzgün ama size hediye edeceğim için ayrıca mutluyum <3. 

Kar Kiraz Kuşu, 94 sayfacık bir novella. Yazarı Sibel Karabulut ile bizzat tanışma şansına eriştim bir kitap kulübü sayesinde. Kendisi bana kitabını hediye etti ve hatta sizlere de bir tane imzalı olarak hediye edeceğini söyledi ama bildiğiniz sebeplerden ötürü uzun süredir görüşemedik. Yine de ben bu yazıya yorum yapan bir arkadaşıma kitabı hediye etmek istiyorum. İlle bir tarih olacaksa da martın ilk haftasına kadar diyelim. Bu arada Sibel'in yeni kitabı da çıktı. Uçaryüzer ile İlkyaz, bir çocuk kitabı. Yine konusu o kadar güzel ve naif ki ben çok merak ettim. Kendisi ile tanıştığımız gün zamanını bekliyor demişti kitap için, demek zamanı bu zamanmış! Kitap çıkmış, ne güzel olmuş.

Gelelim kitap yorumuna. Özellikle bu dönemde daha da bir anlam kazanan bu kitabı ben çoğu zaman üzülerek ama aynı zamanda umutla okudum. Hayvan türünün gözünden insan türünü bu kadar empati yaparak görmek inanın kolay değil. İnsanlığın dünyada diğer canlılar üzerinde üstünlük kurma çabasının acı sonuçlarını bu kitapta maalesef belki de en hafif haliyle görüyoruz. Ders çıkarmadığımızdan daha da çok göreceğiz gibi duruyor.

ayraç tesadüfi bir şekilde denk geldi

Küçük Kara Balık ya da Nemo karakteri gibi özgür olmak için sürüsünden ayrılan ve memleketine ulaşma hayali ile yola çıkan bir kuşun hikayesi bu. Yolda karşılaştığı birçok arkadaşının hikayesine onun uçtuğu yerler vesilesiyle dahil olduğumuz güzel bir yol hikayesi. Bir bölümde düştüğünde onu kaldıran ezeli düşmanı nankör dediğimiz kedinin olması ve dinlediği hikayelerde asıl kötü kahramanın insan olması tesadüf olmasa gerek.

Kitap çok akıcı, sade bir dille yazılmış. Okurken zorlanmıyorsunuz. Olumsuz tek eleştirim, sonunun zayıf kalması olabilir. Yine de anlatım şeklinden çok anlattığının ön plana çıktığı bu novellayı herkese öneriyorum. Sırf biraz da bu dünyada yaşayan ve en az insanlar kadar burada yaşamaya hakkı olan farklı bir canlının gözünden insanları ve dünyayı görmek için bile okunabilir.

Yorum yapmayı unutmayın, sevgiler :).

Devamını Oku »

Biz Böyleyiz - Caner Özyurtlu (2020)

Filmde, eski bir arkadaş grubu sevdikleri büyükleri Neziş'in rahatsızlanması dolayısıyla yeniden bir araya gelir ve bu bir araya geliş eski defterlerin açıldığı bir toplantıya dönüşür. Sıcak tonlarda renkleri ile tatlı, yer yer de güldüren bir film olmuş lakin beğendin mi diye sorarsanız cevabım aşağıda incelememde. 

Öncelikle Caner Özyurtlu'nun kendisini dinlemeyi çok seviyorum. Birçok konuda da düşüncelerimde yalnız olmadığımı hissettirdiğinden kendisinin youtube kanalını zevkle takip ediyorum. Kendisi bir loş sohbetinde filme 6 verdiğini söyledi ki az verdiğini söyleyemeyeceğim :). Ben kendisini çok sevdiğimden ve iyi bir sinefil olduğunu bildiğimden ondan daha da güzel işler izlemek isterim. Gelelim filmin yorumuna. 

Filmdeki ana hikaye, çocukluktan beri iki en yakın arkadaşın "yakın arkadaşına aşık olma" mottosu ile bir türlü birbirine açılamamasını konu alıyor. Her ne kadar yeni kişilerle ilişkileri olsa da bir türlü farklı ilişkilerinde süreklilik sağlayamıyor, yaşanmamışlığın olasılığı akıllarını çeliyor ve sonu olmayan bir loopa bağlanıyor ilişkileri. Hani derler ya ne senle ne de sensiz! 

Bir de yan rollerde izlediğimiz ablalar, kardeşler ve arkadaşlar var. Filmdeki komedi düzeyini arttırmak için kullanılan en belirgin çatışmalardan biri; eski iki arkadaşın ayrılan farklı yolları ve geleneksel ile modern ilişkilerin çatışması. Yine komedi kısmına destekte bulunan ve bence en güzeli umursamaz yeni kuşağın eski kuşak ile iletişimi ve ölüm şakaları. İkincisi işe yararken ilki yapay kalıyor.

Çok fazla karakteri olan filmlerde son zamanlarda en dikkatimi çeken şey yan karakterler hikayeyi ne kadar destekliyor, amaçları ne, neye hizmet ediyorlar, kısacası neden varlar. Bunu film için netleştirmediklerinde, yani yan hikayeler ana hikayeyi desteklemeyip filme katkı sunamadıklarında işler sarpa sarıyor, Azizler'de olduğu gibi. Bu filmdeki bazı yan karakterlerde de aynı sıkıntı var; lakin Azizler'den bu konuda daha iyi diyebiliriz. Tabi bu karakterler, alışagelen tipleri oynamaktan kendilerini alamıyorlar. Mesela, Özge Özpirinççi'in oynadığı karakterin tek görevi modern ilişkinin temsili olarak eski arkadaşını kışkırtıp çatışma yaraması ki onda da çoğu zaman diyaloglarda bir yapaylık mevcut. Arkadaşını sürekli eleştirmek dışında fikrini savunduğu kısımlar daha çok ezberden okunan sözcüklere dönüşüyor. Böyle tatlı bir arkadaş hikayesinde mesela ben güldüğünü bile hiç hatırlamıyorum. Neziş ile olan sahneleri saymazsak karakteri savunduğu hayat içinde mutlu değil ama umursamaz görüyorum. Bu da yapay kalıyor altını dolduramadığında. Bir diğer yan karakter, Gökçe'nin ablası biraz daha aktif rol alıyor, inişi çıkışı var ama bir yere de pek bağlanmıyor gibi. 

Berrak Tüzünataç'ın oyunculuğunu pek beğenmiyorum kişisel olarak ama bu role çok uyduğunu düşündüm :). Genel olarak da oyunculuklar vasat diyebilirim ama hikaye içinde zaten ne kadar alanları vardı ki. Kendilerinden beklenenleri yapmışlar. 

Gelelim ana hikayenin Crashing dizisi ile aynı olmasına :). Netflix bile Biz Böyleyiz'den sonra Crashing öneriyor ki benzemekten öte baya bir aynılık mevcut ama bu benim için sıkıntı mı değil. Birçok hikaye bugüne kadar tekrar edildi, çekildi. Mesela Bluberry Nights filmindeki yan hikayelerden biri "Paris, Texas"'taki hikayeye çok benziyor. Lakin biri aldığı ile hem görsel olarak hem de oyunculuklarla yeni bir şey yaratmış ve ben izlemekten keyif alıyorum. Önemli olan hikayenin ya da fikrin aynı olması değil. Bugüne kadar binlerce hikaye sandığımızdan daha fazla yeniden çekildi, alınıp yeni bir şeye dönüştürüldü. Bazıları o kadar başarılı oldu ki yere göğe koyamadık, ödüllere boğduk. Sorun hiçbir zaman fikrin aynılığı olmadı, sorun bunu almakla kalıp kalmadığı! Fikre bir şey katamadığında sıkıntı oldu. Filmdeki sıkıntı ve yapaylık da bu bence. Fikri dönüştüremedi, yarım kaldı. Bize "orijinali" var, daha güzel diye düşündürttü ki orijinal diye bir şey kaldı mı tartışalım, benim hala üzerine düşündüğüm bir konudur. Sonuç olarak filmin başarısını kesen en önemli mesele bu bence. Bir de Loş Sohbet'i ne zaman izlesem çok finali var diye eleştiri geliyor ama sonu bence tamam, filmdeki asıl sıkıntı o değil.

Sonuç olarak, filmi izlediğime pişman değilim ama ille izleyin demem :). Boş zamanda izlenebilecek tatlı bir film, o kadar. Size kalmış :)!

Devamını Oku »

Azizler - Yağmur Taylan, Durul Taylan (2021)

Taylan Kardeşlerin son filmi Azizler şu an en çok izlenen ve konuşulan filmlerden biri! Konuşuluyor konuşulmasına ama bu yorumların çoğu övgü mü, sanmıyorum. En azından ben övmeyeceğim. Bir Başkadır'ın yazarı ve yönetmeni Berkun Oya bu filmin de yazarı. Kutsal Motor'dan Utku Ögetürk'ün Neler İzledik videosundan öğrendiğime göre aslında Azizler de yazarın dizi olarak düşündüğü bir projeymiş ki bu bilgi filmdeki bu dağınıklığın ve amaçsızlığın nedeninin büyük bir kısmını açıklıyor gibi. 

Absürt ve kara komedi benim en sevdiğim komedi alt türleridir. Benim için de her zaman artıdır. Lakin film güzel bir giriş yapmasına rağmen öyle dağılıyor ki nerede toparlayacak diye beklerken film bitiyor. Film bir iki yerde güldürüyor ama daha çok amaçsızlık ve neden öyle ki soruları ağır basıyor ve sadece oradan oraya atlayan bir hikaye istiyoruz. 

Oyuncular iyi ve Bir Başkadır'dan da aşina olduğumuz herkesi en çok güldüren ve beğenisini kazanan Caner karakterini canlandıran çocuk oyuncu da başarılı lakin hikaye iyi anlatılamıyorsa oyunculuklar da parlamıyor. En azından bu filmde iyi olan birkaç detay da sönüyor. 

Yazana kadar bu kadar sevmediğimi fark etmemiştim açıkçası :). Filmde iki sahneye çok güldüm (spoiler olmasın diye söylemeyeceğim), Erbil abinin evini beğendim, ölüm şakalarını sevdim, Engin Günaydın'ı yine sevdim, film Vavien'i hala izlemediğimi hatırlattı ki bu iyi bir şey olsa gerek çünkü film çok seviliyor. 

Sevmediklerimi tek tek saymayayım uzun sürer :) ama genel olarak kötü ile vasat arası bir film olduğunu düşünüyorum. Sevgiler saygılar! 

Devamını Oku »

Mutfak Sırları - Anthony Bourdain

Merhabalar! Uzun zaman sonra kendi çektiğim kitap fotoğrafım ve incelemem ile buradayım. Birçoğunuzun televizyon serisinden tanıdığı benim ise sadece adını bildiğim ünlü şef Anthony Bourdain'in mutfak anılarını yemek sevdasının başladığı babasının memleketi bir tatil için gittiği Fransa'daki çocukluk anılarından başlayıp son dönemdeki gezi/yemek programlarına kadar bir şeften çok bir rockstarın hayatını okuduğum izlenimini veren anılarını anlattığı bu kitaba bayıldım. Anthony bey gerçekten meslek hayatında çok şey görüp geçirmiş ve rock'n roll hayatını dolu dolu iyisi ve kötüsüyle yaşamış bir de çekinmeden anlatmış. Kitaptaki bu samimi dil ve dürüstlük en çok sevdiğim şey oldu sanırım.

Arada evde aşçılık, restoranda neler ne zaman sipariş edilmeli gibi minik tüyolar da veren şefimiz bunun yanında inişli çıkışlı kariyerinden bahsediyor. Kitabı bir restorana gittiğinizde önünüze gelen servis sıralamasında yazması da ayrıca bir hoşluk çünkü bakınız benim bloğum :). Şarkıların adlarıyla başlıklar koyduğum canım bloğumla ve kendimle minik bir ortak bağ bulmak da keyifliydi. 

Ne yaşarsa yaşasın yazarımız yemek yemeyi ve yapmayı seviyor. Bu sevgisi ve yeteneği ile de büyük çöküşler yaşasa da çıkmayı başarabilmiş. Zaten kitabında da dediği gibi "Vücudunuz bir tapınak değil, eğlence parkı. Tadını çıkarın..." bu mottoyu benimsemiş ve öyle de yaşamış anladığım kadarıyla. Programlarını izlemedim ama izlesem daha donanımlı bir okuma yapabilirdim diye düşünüyorum. Bir ara kesinlikle bakmalıyım :). İlginç ve sıra dışı herkesi sevdiğim gibi Anthony beyi de çok sevdim. Kitabı okurken şunu düşündüm aşçı ya da terzi; mesleği ne olursa olsun böyle samimi bir anlatıma sahip meslek tecrübelerinin anlatıldığı kitaplar daha çok olmalı. Eğlenceli anlatıma sahip bir aşçılık kariyeri okumak ve restoran dünyasına dair fikir edinmek isterseniz aradığınız kitabı buldunuz demektir. Keyifli okumalar :).

Devamını Oku »

Almodovar Teoremi - Antoni Casas Ros

Kurgu ile gerçeğin iç içe geçtiği bir kitap ile karşınızdayım. Yazar Antoni Casas Ros'un kendi hayatını hayali ile beraber kurgulayarak anlattığı kitabı elime aldığım gibi bitiremedim :). Matematik ve fizik gibi konular ile edebiyat ve sinemanın birleşimini okumak beni yordu açıkcası. Çok detaylı değil ama ben matematiği ders olarak sevsem de akademik olarak sevmeyebilirim sanırım ama bunu net olarak hiçbir zaman öğrenemeyeceğiz matematik okumayacağım için. 

Antoni elim bir kaza sonucu hem kız arkadaşını hem de yüzünü kaybeder. Yüzünü kaybetmesi ile dünyadan kendini soyutlar ve matematikçi olma hayalinden vazgeçer. Geçimini online dersler vererek sağlayan Antoni sürekli yeni gideceği yerlerin hayali ile birçok yere taşınır ve birkaç Avrupa ülkesi arasında gezinir. En son taşındığı yerde Lisa ve Almodovar ile karşılaşması hayatını farklı bir yere götürecektir. 

Yazarın kitabı hayal ettiği gibi film olsa daha çok ilgimi çekerdi herhalde. Kitapta Almodovar ile yaptığı konuşmalarda Almodovar'ın bahsettiği film daha çok ilgimi çekti. Yaşam ile alakalı yorumları da ilginç. 2008'de İspanya'da en iyi roman seçilen Almodovar Teoremi'ni ben pek tutmadım ama eminim aranızda ilgilenenler olacaktır. Bir bakın, inceleyin derim. Yazarın diğer kitabı Enigma da elimde, umarım bu kitaptan daha akıcıdır ama ne zaman okurum bilinmez. Edebiyatla kalın!

Devamını Oku »

Bukalemunlar Kitabı - Jose Eduardo Agualusa

Coğrafya ve ülkelerin harita üzerindeki yerini bilme konusunda hiçbir zaman başarılı ve bilgi sahibi olmadığımdan kitabın geçtiği yer ve yazarın memleketi olan Angola'ya da internetten baktım. Portekizce'nin konuşulduğu ve Orta Afrika'da yer alan bir ülke olduğu dışında hala pek bir bilgi sahibi değilim fakat gerçekten tropik meyvelerin yendiği bu ülkeye dünyanın adını bildiğim bilmediğim herhangi bir yerine gitmek istediğim kadar gitmek istiyorum. 

Bukalemunlar Kitabı'nı bazen bir kertenkele, bukalemun ya da geko tanımlarıyla adlandırılan ve ev arkadaşının önerisi ile ile bu ada kavuşan Eulalio anlatıyor. Kitaplarla dolu bir evde ev sahibi albino ile yaşayan Eulalio kertenkele doğası gereği yaptığı görevler dışında gün içindeki hobisi Felix'in hayatını izlemek. Felix'in sıra dışı işi de bu işi daha zevkli kılıyor. Geçmiş satan Felix Ventura gelen müşterilerine istedikleri yönde bir şecere, hikaye satıyor. "Çocuğunuza daha iyi bir geçmiş verin" mottosu ile çeşitli meslek gruplarından müşterisi olan Felix'in kapısı bir gün gizemli bir yabancı tarafından çalınır. Kimliğinden bahsetmek istemeyen bu yabancı ve bu yabancı gibi aşk da kapısını çalınca Felix'in yaşamı bu kitabın temelini oluşturur. 

Bukalemun kitapta sadece bir karakter değil birçok şeyin sembolüdür. İnsanlar bazen görünmez olmayı bazen avına ulaşmak için bulunduğu ortamla uyum sağlayıp yokmuş gibi davranırken bukalemunlar gibi kamuflaja sığınır yani yalan söyler. Bu yalanlara gerçeklerden daha çok inanırlar çünkü "Gerçekler kusurlu ve acıdır"(sf.118). 

Rüyalar ve gerçekler, yalanlar ve gerçekler kitapta en çok irdelenen iki konu herhalde. Farklı yazarlardan alıntılanan sözlerle de sıkmadan desteklenince daha etkili bir anlatım olmuş. Bunun için de baş karakterlerin yani iki dost; bir bukalemun ve geçmiş satan adamın yalan ve gerçeğin birbirine karıştığı yaşamlarını anlatmak akıllıca! Edebiyatla kalın efem :).

Devamını Oku »

Gönülsüz Köktendinci - Muhsin Hamid

Uzun zaman sonra bir kitap yorumu ile karşınızdayım. Belki aranızda eskilerden benim kitap yorumları, listeleri yaptığım zamanları hatırlayanlar vardır, ne güzel zamanlardı :D. 

Bir günde bitirdiğim Gönülsüz Köktendinci kitabından sizlere bahsedeceğim. Pakistan'ın Lahor şehrinde Cengiz adlı genç oraya ait olmadığı her halinden belli yabancı bir adamla sohbete başlar. Cengiz bu yabancı ile yemek öncesi ve sonrası içilen iki leziz çay arasında üniversiteye okumaya gittiği Amerika'daki anılarından bahseder. Monolog şeklinde ilerleyen kitapta yabancıya dair tüm fikirlerimiz Cengiz'in gözlemlerinden gelir. 

18 yaşında Amerika'nın en iyi üniversitelerinden biri Princeton'a kabul edilen ve mezun olur olmaz prestijli bir danışmanlık şirketinde yüksek maaşlı bir iş bulan Pakistanlı Cengiz, Amerikan rüyasını gerçekleştirir. Bundan bir süre memnuniyet de duyan Cengiz hem tavır hem de finansal anlamda da güçlü olunca çevresi tarafından hızlıca kabul görür. Kariyer ve sosyal statü basamaklarını hızla tırmanan Cengiz, hayatının akışına alışmış gibidir, ta ki 11 Eylül olayları olana kadar. Bunca zaman arada aklına gelen ama gerilere ittiği iç çatışması da işte tam burada ortaya çıkar. Bunca zaman alıştığı bu yeni kimliği gördüğü haberler ve yaşadığı tecrübeler ile sarsılmaya başlar. Bu yeni edindiği Amerikan kimliğini ve bakış açısını sorgulamaya başlar. 

Postkolonyal yaklaşıma sahip kitapta Cengiz "mimic man"(mukallit/taklitçi) tanımına cuk diye oturuyor. Cengiz'in kendinde bunu fark etmesiyle başlayan iç çatışma da kaçınılmaz tabi. Doğu ile batının çatışması temel çatışmalardan biri, bunun yanında semboller de dikkat çekici kitapta. Küçük ama çok şey anlatan detaylar var.

Cengiz güzel, varlıklı ve nitelikli bir çevresi olan Erica'ya aşık olur. İsminin Erica olması tesadüf değil tahmin edersiniz ki, bakınız "Am-Erica". Erica; Amerikan rüyasının, batının kanlı canlı bir tasviridir. Cengiz, Erica'nın kalbini kazanmak ister ama asla kendi olarak bunu başaramaz yani Doğu'nun temsili Cengiz Batı'yı fethedemez kitapta. Erica hayalinde mükemmel olan bir beyaz adama aşıktır. Gerisinin yorumu sizde :).

Bir de Cengiz isminin de tesadüf olmadığını düşünüyor ve cahil olmayıp biraz daha tarih bilgim olsa başka başka okumalar da çıkacağını düşünüyorum :).

Daha çok şeyler yazılır kitap ile alakalı çünkü burada pek de bahsetmediğim çarpıcı bir tarafı var. O yüzden bu kitabı öneriyor ve sizin de yorumlarınızı okumayı merakla bekliyorum :). Şu an tükenmiş olsa da belki bir yerlerde denk gelirseniz bir göz atın derim. 

Beni "reading slump"'tan kurtardı diyebilir miyiz zamanla göreceğiz ama bir gerçek var ki şimdi geçmişe üniversiteye ışınlanıp canım hocalarım ve arkadaşlarım ile bu kitabı tartışmak isterdim. 

Benim gibi olmayın, edebiyatla kalın :).

Devamını Oku »

Seni Seviyorum Rosa - Işıl Özgentürk (1992)

Sevgi Soysal'ın Tante Rosa romanının uyarlaması Seni Seviyorum Rosa; Rosa karakterinin gençlik, yetişkinlik ve yaşlılık dönemlerini Sumru Yavrucuk'un canlandırdığı hüzünlü bir film. Kadın olarak verilen rolü oynaman beklenirken Rosa'nın aşk arayan prenses olduğuna inanan çocuk kalbi de bu dünyada maalesef kırıklarla doludur. Buna rağmen o umutludur ve bu arayışından asla vazgeçmez.

Prenses hayalleriyle büyümüş Rosa, sevgi ve aşk arayışında olan bir kadın. Ne yazık ki ne ailesinden ne de özel ilişkilerinden sevgi göremeyen Rosa, bir de kadın olarak beklenilen rolü üstlenmeyince hayat onu daha da zorlar. Buna rağmen kendi yolundan ayrılmak istemez ve bu uğurda sonuna kadar savaşır. 

Sumru Yavrucuk'un oyunculuğu gerçekten muazzam, role çok yakışmış. Çocukluğu haricinde üç farklı dönemini canlandıran oyuncunun makyajını da ben çok başarılı buldum. Müzik ve kostümler de hikayeyi destekler biçimde. 

Ben filmi çok sevdim. Verilen rolü kabul etmeyen ve ne olursa olsun bildiği yoldan vazgeçmeyenlerin hikayelerini sonu mutlu ya da mutsuz bitse de ilham verici buluyorum. O yüzden ben bu filmi sevdim, sizlere de öneririm :).  Kadın filmleri etkinliği listemden bir film eksildi, sırada diğerleri var. Keyifli seyirler!

Devamını Oku »

Jojo Rabbit - Taika Waititi (2019)

Bir filmi çok seversiniz ama kelimelere dökemezsiniz ya da çok şey anlatmak istersiniz ama kelimeleri bir araya getirip cümle kurmak düşüncelerinizi yazıya dökmek zor gelir ya. Belki de gelmez ve bu sadece bana olur bilmiyorum ama bu filmde bu durumu yaşıyorum. Filmi çok sevdim ama nasıl anlatacağımı ve nereden başlayacağımı inanın bilmiyorum. İyi veya kötü sadece yazmak istiyorum. Filmi çok sevdiğim ve burada yazılı olarak durmasını istediğim için.

Nazi Almanya'sında hayali arkadaşı Hitler ile kampa katılan ve her çocuk gibi kendine güven sorunu yaşayan Jojo'nun değişimini izliyoruz bu filmde. Kara ve absürd komedi Waititi'nin uzmanlık alanı diyebiliriz çünkü bu filmde de önceki filmlerini aratmayan güzel bir senaryo ile kara mizah işlenmiş. İkinci dünya savaşında babasız büyüyen bir çocuğun hem de fanatik bir çocuğun gözünden anlatılan bu hikaye bir roman uyarlaması. Keşke kitabı okusaydım da  karşılaştıracak temelim olsaydı lakin bu güzel uyarlamanın karşılaştırılmasını işin üstadı Kitaptan Filme'ye bırakıp filme dönersek filmin geçtiği dönemin getirdiği acılar kadar baştan sona işlenen minik detayların sonunda birleşmesi de gözlerimizin dolmasına sebep oluyor.

Senden büyümen istenirken çocuk kalmak daha doğrusu masumiyetini, henüz hiçbir fikir ile kirlenmemiş özünü korumak daha da zor hele ki savaş zamanlarında. Çocukları ayrımcı ve ırkçı fikirlerle doldurmaya çalışsalar da çocukların çocuk olarak kalıp insana insan gözüyle bakması ve özüne dönmesi gerçekten filmi etkileyici kılıyor.

Filmde oyunculuklar mükemmel başta Jojo karakterini canlandıran çocuk oyuncu olmak üzere lakin yılların emeğini yiyen ve yıldızı parlayan bir isim hatta isimler varsa onlar da Scarlett Johansson ve Sam Rockwell'dir. Tek kelime ile karakterlerine ve oyunculuklarına bayıldım. Bu sene Marriage Story'de de izlediğimiz Bayan Johannson'ın kariyeri başarılı filmler ile dolmaya devam ededursun, bakalım Jojo Rabbit aldığı adaylıklardan hangilerinde heykelleri evine götürecek.

Taika Waititi'nin izlediğim tüm filmlerini şu yazımda daha önce yayınladım. Thor ile büyük dağıtım şirketlerine transfer olan Yeni Zelandalı yönetmenimizin yeni filmleri beni ayrıca meraklandırıyordu ama kendisi beni hiç üzmedi ve yine bir daha izlemek istediğim bir film yaptı.

Devamını Oku »